Sú kenning sem hlotið hefur hvað mestan hljómgrunn í umfjöllun um fjarveru fólks frá fræðslu má kalla „hindrana-kenninguna“. Samkvæmt henni er skýringanna að leita í því að eitthvað hindri fólk í því að taka þátt. Þar af leiðir að með því að ryðja hindrununum úr vegi megi gera fólki kleift að taka þátt.
A paper should address one main question, and the failure to do this is one of the most common reasons for reviewers to reject a manuscript (Lambert et al, 2003).
Hér er dæmi um texta þar sem tilvísunin er óljós. Hvað þýðir þessi tilvísun???
- er höfundurinn að halda þessu fram og fær Lambert til stuðnings?
- er höfundurinn að vitna í Lambert?
- og sjálfum finnst honum eitthvað annað?
The division of a paper into introduction, methods, results and discussion reflects Aristotle's requirements for introduction, narration, proof and epilogue in oratory—the art of communication using rhetorical skills (Aristotle, 1991).
Hér er aftur á móti greinilegt hvað tilvísunin merkir. Fyrst endursegir höfundurinn hugmyndir frá Aristótelesi, og kynnir hann til sögunnar svo vísar hann í bók eftir Aristóteles sem fjallar um efnið.
“In addition to a simple presentation of the facts, I would point out that the best writing—medical, scientific, or otherwise—tries to convince the reader of something,” wrote David Reese (1999).