Japanese Studies Leuven

In Japan, there are two parliaments: the Upper diet (Sangi-In) and lower diet (Shuugi-In).

es (lower house) and the House of C

Showing popular historical dramas in a classroom setting can be a double-edged sword when it comes to helping students learn and retain factual information found in textbooks, a new study finds. “We found that when information in the film was consistent with information in the text, watching the film clips increased correct recall by about 50 percent relative to reading the text alone,” explains Andrew Butler, a psychology doctoral student at Washington University in St. Louis. “In contrast, when information in the film directly contradicted the text, people often falsely recalled the misinformation portrayed in the film, sometimes as much as 50 percent of the time.”

The Japanese year is written with the name of the reigning Emperor followed by the year of his reign and the kanji character for "year" (nen).

The first year of an Emperor era is called gannen instead of ichi nen. The characters for gannen are 元年. So Heisei 1 is 平成元年

Japanese dates are written in the order of year month day.

De traditionele rol van de Keizer van Japan, de Tenno, is eerder vergelijkbaar met die van een paus of hogepriester dan met die van een regeringshoofd. Hij heeft vooral religieuze functies binnen de Shinto, een Animistische religie die specifiek is voor Japan. Het woord 天皇 Tenno is afgeleid van mikado wat de naam was van een keizerlijk heerser, van het begin van de historie tot het midden van de twintigste eeuw.

In de jaren tussen de twee wereldoorlogen misbruikten de militaire machthebbers het aanzien van de Tenno. De nadruk werd sterk gelegd op zijn goddelijke afstamming en daarmee werd ook Japan een goddelijke natie. Na de ineenstorting van Japan in 1945 ontkende de Showa keizer[1], in het Westen bekend als keizer Hirohito, onder Amerikaanse druk dat hij een god was en nam hij genoegen met een strikt constitutionele en representatieve taak.

Het staatsshintoïsme is een bepaalde vorm van het shintoïsme[1], dat het resultaat is van voornamelijk politieke ontwikkelingen gedurende de Meiji-restauratie[2] (明治維新 meiji ishin). Gedurende deze periode werd het shintoïsme de nationale religie, of ideologie, van Japan. Vele Japanse geleerden geloofden dat het staatsshintoïsme de centrale peiler zou zijn waarrond het volk zich zou kunnen verenigen. Deze nationale eenheid was in de ogen van de Meiji-regering nodig om op een zo snel en efficiënt mogelijke manier het nodige niveau van modernisering te bereiken. Deze nationalisering van de oude inheemse religie bestond uit verscheidene onderdelen, zoals het uitbouwen van een officiële classificatie van schrijnen, het wetmatig inschrijven van alle priesters, het uitbouwen van de keizercultus[3] (天皇制 tennōsei), en dergelijke.