starfsmenntakennarar

Given the nature of Communities of Practice, VET practitioners stand to gain from theformation and maintenance of such communities across the VET sector. As a tool fortransferring knowledge and developing professional skills, Communities of Practice within theVET sector can facilitate the achievement of both individual workplace learning and a closercollaboration between educational organisations and industry (Young and Mitchell, 2000,p. 2). This paper analyses the theory underpinning Communities of Practice and provides anoutline of the individual and organisational benefits to be gained from these communities.  

We are pleased to announce the release of The quality of teaching in VET: final report and recommendations. This report adds to a growing body of research on the changing nature of vocational education and training, and specifically on the qualifications and future needs of the VET workforce. It synthesises evidence from past research, from interviews with stakeholders and an online survey carried out for this project and from responses to earlier publications associated with this project. The recommendations made in the report are aimed at best equipping the VET workforce for its increasingly critical role in helping Australia increase workforce participation, skills and social inclusion. The quality of teaching in VET: options paper produced last year presented a range of options, models and proposals on VET teacher preparation, qualifications and continuing professional development, and on ensuring and evaluating the quality of VET teaching and its impact on the VET student experience and outcomes.

This report focusses on the professional culture of vocational education and training (VET) practitioners and the impact of changes in the VET sector on their work. The themes covered include commercialisation, administrative work, and educational and industry identity. The report also includes career biographies and provides insight into the working lives of VET practitioners, how their roles have changed and the range of work they now undertake. It is based on interviews with 28 VET practitioners working in TAFE,adult and community education (ACE), private colleges, industry and schools.

Í greininni er fjallað um gildi umræðna sem kennsluaðferð og um mat á þátttöku nemenda í umræðum. Sjöfn Guðmundsdóttir er kennari við Menntaskólann við Sund og hefur einkum kennt lífsleikni. Sjöfn hefur langa reynslu af umræðum sem kennsluaðferð og hefur rannsakað þær í eigin kennslu með aðferðum starfendarannsókna. … Auk algjörs skipulagsleysis í þessum svokölluðu umræðutímum, var andrúmsloftið í kennslustundum svo lélegt að tveir piltar nánast algjörlega yfirgnæfðu umræðuna í flestum tímum og gerði það aðstöðu mína nánast vonlausa. Ég fékk B mínus í einkunn fyrir umræðutímana og fannst ég heppin að ná, bæði vegna þess að ég gat ekki almennilega tekið þátt í þessari umræðu og vegna þess að með tímanum forðaðist ég að mæta í þessa tíma sökum kvíða, feimni, sjálfsmeðvitundar og örvæntingar ... (Jennifer O'Dea, 2006, bls. 1) Tilvitnunin hér að ofan er lýsing á reynslu nemanda sem sat áfanga í meistaranámi í lýðheilsufræðum við Kaliforníuháskóla. Þetta er lýsandi dæmi um það hvernig umræðutímar eiga ekki að vera, en geta auðveldlega orðið ef kennarinn er ekki skipulagður, meðvitaður og vel undirbúinn. Titill greinarinnar er fenginn hjá öðrum nemanda sem var spurður álits á umræðutímum. Í orðum hans felst að honum finnst notalegt í umræðutímum, en lítur ekki á þá sem raunverulegar kennslustundir. Í þessari grein er fjallað um umræður sem kennsluaðferð, kosti hennar og galla, sem og markmið og leiðir. Sérstaklega er fjallað um aðferðir til að meta frammistöðu nemenda í umræðutímum og fylgja matsblöð fyrir kennaramat, jafningjamat og sjálfsmat. Að lokum er sagt frá könnun á viðhorfum nemenda til umræðutíma í lífsleikni í framhaldsskóla.

skoða þessa bók... bakgrunnsefni

Í greininni er fjallað um hvernig fjarkennsla og ný tækni er notuð til að takast á við ýmsan vanda sem fylgir því að starfrækja skóla í dreifbýli. Litið er sérstaklega á framhaldsskólana þrjá á Austurlandi, samstarf þeirra og breytta aðstöðu til að bjóða fram fjölbreytt nám í fjórðungnum. Greinin er að stofni til námsritgerð við framhaldsdeild Kennaraháskóla Íslands. Höfundur er alþingismaður.

Greinin lýsir rannsókn á hugmyndum nemenda í framhaldsskóla um hvað einkenni góða stærðfræðikennslu. Lagðar voru opnar spurningar fyrir 106 nemendur í sex hópum hjá fimm stærðfræðikennurum í fjórum framhaldsskólum þar sem kennt var námsefni náttúrufræðibrautar. Spurt var um hverja nemendur telji helstu kosti kennara síns. Nemendur allra kennaranna töldu til helstu kosta kennara síns að hann skýrði vel út, kynni stærðfræði vel og væri vel skipulagður en annars voru persónulegir eiginleikar svo sem þolinmæði, glaðlyndi og umhyggja fyrir nemendum mikils metnir. Athugasemdir um einkenni góðrar kennslu hjá hinum ólíku kennurum báru vott um ólíkan brag, nánar tiltekið mismunandi félagsleg viðmið og ólíkar hugmyndir nemenda um hlutverk sitt og annarra, þar með töldum kennarans, í kennslustundum og um almenn einkenni stærðfræðilegrar virkni.

Í þessari rannsókn er leitast við að fá innsýn í starf skólameistara í framhaldsskólum og reynt að fá hugmynd um áhrif þeirra á skólastarf og áherslur í starfi ásamt viðhorfum til álags og ágreiningsmála. Byggt á hugmyndafræði eigindlegrar aðferðafræði voru tekin viðtöl við fimm skólameistara, einn framhaldsskólakennara og eitt rýnihópsviðtal við þrjá framhaldsskólakennara. Viðtölin voru flokkuð niður eftir sameiginlegum atriðum sem komu fram og voru einnig sett fram sem frásagnir viðmælendanna. Helstu niðurstöður voru ræddar út frá kenningum um stjórnun og samskipti. Meginniðurstöðurnar voru þær að skólameistarar og kennarar telja að skólameistarar hafi töluverð persónuleg áhrif á skólastarf. Þeir nota til þess ýmis stjórntæki eins og hvernig þeir ráða starfsfólk, huga að aðstæðum á vinnustað, haga skipulaginu, skipta niður yfirvinnu og hvernig þeir koma fram við starfsmenn og nemendur. Beiting þessara stjórntækja fer að einhverju leyti eftir persónulegri sýn skólameistaranna en þessir fimm skólameistarar í rannsókninni virtust falla í þrjá flokka eftir persónulegum áherslum sínum. Flokkarnir eru: Mannlegi þátturinn, nám og kennsla og stofnunin. Út frá svörum kennaranna má draga má þann lærdóm að suma skólameistara vantar ráðgjafa. Einnig má sjá af rannsókninni hvað er gott og hvað má forðast í stjórnun framhaldsskóla að mati þeirra kennara sem tóku þátt

Í þessari grein er fjallað um þróunarverkefni í Framhaldsskólanum á Laugum sem fengið hefur heitið Sveigjanlegt námsumhverfi - persónubundin námsáætlun. Markmið verkefnisins er m.a. að gera nemendur ábyrgari fyrir námi sínu. Hefðbundnum kennslustundum hefur verið fækkað en þess í stað vinna nemendur samkvæmt einstaklingsbundinni áætlun í opnum vinnurýmum (vinnustofum) undir leiðsögn kennara. Áhersla er lögð á samfelldan skóladag og að nemendur geti lokið námi sínu að mestu á venjulegum vinnutíma. Þá hefur persónuleg leiðsögn við nemendur verið sett á oddinn, sem og fjölbreyttar kennsluaðferðir, leiðsagnarmat og að nýta upplýsingatækni með markvissum hætti í náminu. Ingvar Sigurgeirsson, prófessor við Kennaraháskólann, er ráðgjafi við verkefnið. Arnór Benónýsson, Hallur Birkir Reynisson og Jóhanna Eydís Þórarinsdóttir eru kennarar við Framhaldsskólann á Laugum og mynda verkefnisstjórn þróunarstarfsins. Valgerður Gunnarsdóttir er skólameistari Framhaldsskólans á Laugum. 

Áhugaverð pæling um starfsmenntakennara