Group items tagged

Het staatsshintoïsme is een bepaalde vorm van het shintoïsme[1], dat het resultaat is van voornamelijk politieke ontwikkelingen gedurende de Meiji-restauratie[2] (明治維新 meiji ishin). Gedurende deze periode werd het shintoïsme de nationale religie, of ideologie, van Japan. Vele Japanse geleerden geloofden dat het staatsshintoïsme de centrale peiler zou zijn waarrond het volk zich zou kunnen verenigen. Deze nationale eenheid was in de ogen van de Meiji-regering nodig om op een zo snel en efficiënt mogelijke manier het nodige niveau van modernisering te bereiken. Deze nationalisering van de oude inheemse religie bestond uit verscheidene onderdelen, zoals het uitbouwen van een officiële classificatie van schrijnen, het wetmatig inschrijven van alle priesters, het uitbouwen van de keizercultus[3] (天皇制 tennōsei), en dergelijke.

De traditionele rol van de Keizer van Japan, de Tenno, is eerder vergelijkbaar met die van een paus of hogepriester dan met die van een regeringshoofd. Hij heeft vooral religieuze functies binnen de Shinto, een Animistische religie die specifiek is voor Japan. Het woord 天皇 Tenno is afgeleid van mikado wat de naam was van een keizerlijk heerser, van het begin van de historie tot het midden van de twintigste eeuw.

In de jaren tussen de twee wereldoorlogen misbruikten de militaire machthebbers het aanzien van de Tenno. De nadruk werd sterk gelegd op zijn goddelijke afstamming en daarmee werd ook Japan een goddelijke natie. Na de ineenstorting van Japan in 1945 ontkende de Showa keizer[1], in het Westen bekend als keizer Hirohito, onder Amerikaanse druk dat hij een god was en nam hij genoegen met een strikt constitutionele en representatieve taak.